„Celem Arcykonfraterni św. Szczepana jest ułatwić klerowi dawanie swoim ministrantom odpowiednich pouczeń w tych wszystkich sprawach, które dotyczą służby przy ołtarzu i zainspirowanie ich [ministrantów] właściwym rozumieniem i docenianiem służby, którą pragną sprawować dla Boga i Kościoła Świętego. Jesteśmy przekonani, że Arcykonfraternia osiągnie swój cel, jeśli będzie prowadzona w duchu, w którym została stworzona.”

Francis, Arcybiskup Westminister. Święto św. Kazimierza, 4 marca 1907.

Potrójnym celem Arcykonfraterni jest:
1. uświęcenie służącego przy ołtarzu przez uczenie go, że służyć w prezbiterium jest wielkim religijnym przywilejem,
2. przez wyjaśnienie mu sposobu przestrzegania rytów i ceremonii Kościoła zgodnie z rubrykami i dekretami Świętej Kongregacji Rytów oraz interpretacjami najbardziej znanych autorytetów,
3. oraz przez zachęcanie go do zrozumienia znaczenia i celu ceremonii, w których bierze udział.
Z tych trzech celów wynika organizacja, dyscyplina i duch (oparty na tym, co nadprzyrodzone) Konfraterni poprzez:
A. Oddanie jej czterem zasadom:
1. służyć przy ołtarzu godnie, inteligentnie i akuratnie
2. czynić krótkie akty przygotowania przed służeniem do Mszy św. i dziękczynienia po jej zakończeniu.
3. zachować ciszę w zakrystii i okazywać największą cześć w prezbiterium,
4. odmawiać codziennie modlitwę Konfraterni.
B. Jej stopniowy system awansu, który obejmuje różne funkcje służenia do recytowanej i śpiewanej Mszy św., co jest oznaczane różnymi odznakami noszonymi przez członków podczas służenia.
System ten pomaga również rozwijać wysokie standardy służenia, których oczekuje Konfraternia.
C. Różne praktyczne wymagania dotyczące:
• harmonogramu regularnego służenia i wynikającej z niego potrzeby punktualności,
• sposobu ubierania się i higieny osobistej dla tych, którzy mają służyć,
• zakresów odpowiedzialności ministrantów przed i po służeniu do Mszy.