I Początki i szybki rozwój, błogosławieństwo papieskie (1905-1914)

Ojciec Hamilton MacDonald, który był kapelanem Klasztoru Najświętszego Serca w Hammersmith (przedmieścia Londynu), założył Konfraternię w Anglii w marcu 1905 roku. Ojciec MacDonald zaczął po prostu prowadzić regularne lekcje dla służących do Mszy św. w konwencie z intencją podniesienia standardów służenia, które już wtedy charakteryzowały się brakiem starań o dokładność i detale. Pomysł okazał się tak dużym sukcesem, że wkrótce prowadził podobne spotkania w parafii św. Trójcy w Brook Green, która znajdowała się blisko klasztoru.

Arcybiskup Westminster, Francis Bourne (później kardynał), był pod takim wrażeniem Konfraterni, że pierwszego października tego samego roku poprosił Ojca Świętego Piusa X o jego apostolskie błogosławieństwo dla nowo powstałej Konfraterni św. Szczepana. Św. Pius X udzielił go własnoręcznie piątego listopada 1905 roku. Arcybiskup Bourne utworzył wtedy kapitułę Konfraterni w katedrze Westminster, która następnie stała się macierzystą dla wszystkich kapituł Konfraterni (w normalnych warunkach należałoby wnioskować do Arcybiskupa Westminster o zgodę na ustanowienie nowej kapituły). Opisane powyżej wydarzenia z 1905 r. były bardzo istotne z trzech powodów:
• Westminster jest najważniejszą archidiecezją w Anglii. W jej katedrze tradycyjnie królowie i królowe byli namaszczani i zatwierdzani na ich urzędach (przed angielską reformacją opactwo kanterberjskie było wiodącym biskupstwem w Anglii. Jednak choć antykatolickie prawa karne zostały odwołane w 1829 roku, katolicka diecezja nie mogła zostać przywrócona do 1850 r. W 1895 roku pierwszy arcybiskup Westminsteru zarządził rozpoczęcie prac w nowym Westminsterze).
• Okazuje się, że świątobliwy papież uznał cel Konfraterni (jak został on wyrażony w petycji Arcybiskupa Bourne’a) za tak dobrze wypełniający jego własne pragnienie przywrócenia dostojności i oddania dla świętej liturgii, że nie wahał się udzielić swego błogosławieństwa początkującemu bractwu. Samo to raczej wyjątkowe wyróżnienie stawia Konfraternię w niezwykle godnym miejscu, którego inne organizacje służących przy ołtarzu nie otrzymały.
• Jak zobaczymy poniżej, niezwykłe tempo, w jakim Konfraternia rozwinęła się od zwykłego „dobrego pomysłu” do organizacji służących przy ołtarzu o niespotykanym statusie w katolickim świecie było prawdziwym fenomenem.

22 maja 1906 r. na pisemny wniosek Arcybiskupa Bourne’a i po audiencji u papieża św. Piusa X, Prosekretarz Świętej Kongregacji Krzewienia Wiary udzielił Konfraterni św. Szczepana kilku zupełnych oraz cząstkowych odpustów, które jego członkowie mogli uzyskać w określone święta, w godzinę ich śmierci i za odmawianie poszczególnych modlitw. Konfraternia miała teraz zdolność specjalnego uświęcenia swych członków w sposób niezwykły pośród organizacji zrzeszających służących przy ołtarzu.

4 grudnia 1906 r., ponownie na prośbę Arcybiskupa Bourne’a, papież św. Pius X wyniósł Konfraternię do rangi “arcybractwa” “prima primara” (wyrażenie oznaczające „pierwszy i zasadniczy”: pierwszy w kolejności i pierwszy co do ważności) i nadał jej prawo przyłączania konfraterni o podobnym charakterze poza Archidiecezją Westminster, ale w obrębie Wysp Brytyjskich (19 lutego 1934 papież Pius XI rozszerzył ten sam przywilej na całe Imperium Brytyjskie).

W 1907 roku angielski katolicki wydawca Burns & Oats w Londynie wydał pierwszą edycję podręcznika Konfraterni zatytułowanego „Podręcznik ministranta” („Altar’s Server Manual”).

II Pierwsza i Druga Wojna Światowa

Podczas I Wojny Światowej (1914-1918) większość starszych członków Konfraterni zostało powołanych do wojska, w konsekwencji czego Konfraternia w Anglii uległa zmniejszeniu i istniała tylko w kilku aktywnych kapitułach.
Po I Wojnie Światowej ojciec MacDonald pracował bardzo wytrwale nad ponownym ustanowieniem Konfraterni na trwałym fundamencie.
W 1925 roku za zgodą kardynała Bourne’a wydano zrewidowany Statut i ustanowiono Radę Główną i Zarząd.
Gdy ojciec MacDonald umarł w 1933 roku, Konfraternia była już silnie rozwinięta i pomimo powołań do wojska w czasie II Wojny Światowej (1939-1945), Rada Główna zachowała organizację nietkniętą.
Ponieważ wiele diecezji w Anglii posiadało księdza mianowanego Dyrektorem Diecezjalnym, utworzono we wrześniu 1945 r. Krajową Radę Dyrektorów Diecezjalnych, która doradzała Dyrektorowi Narodowemu. Ten system, podobnie jak Rada Główna, wciąż istnieje w Novus Ordo.

III Od zakończenia II Wojny Światowej do Soboru Watykańskiego II (1945 – 1965)

W 1955 roku Konfraternia świętowała swą złotą rocznicę organizując pielgrzymkę do Rzymu. Podczas audiencji, czcigodny papież Pius XII rekomendował jej i nakłaniał do przyjęcia św. Piusa X (którego Pius XII krótko wcześniej kanonizował) za drugiego patrona z tej racji, że błogosławił on, wzbogacał i rozszerzał apostolat Konfraterni od jej początków. Organizacja natychmiast przyjęła sugestię.
W 1962 roku wydrukowano drugą, przejrzaną edycję podręcznika, która zawierała oryginalną treść z 1907 roku, ale pomijała niektóre sprawy dotyczące pobożności
Następnie przyszedł Sobór Watykański II i w wyniku jego destrukcyjnego modernistycznego ducha Konfraternia została przejęta przez modernistów, a jej cel zmienił się w smutne przeciwieństwo tego, co zamierzał ojciec MacDonald. Zmieniony podręcznik z 1981 r. zniszczył pierwotną naturę Konfraterni i poszedł nawet tak daleko, że określa Świętą Ofiarę jako zwykłą Ucztę Eucharystyczną oraz zawiera ilustracje z dziewczętami służącymi przy ołtarzu! Wyrzucono również wiele tradycyjnych celów, praktyk oraz modlitw.

IV Odrodzenie Konfraterni w tradycyjnej formie pod auspicjami FSSPX (1981 – chwila obecna)

Jednakże Boża Opatrzność raczyła sprawić, że Arcybractwo św. Szczepana nie przestało istnieć.
W 1981 roku w Rockdale (przedmieścia Sydney) w Australii, ojciec Damien Carlile z Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X utworzył kapitułę Konfraterni przy kaplicy FSSPX pw. Dzieciątka Jezus i św. Józefa. Uczynił to razem ze starymi członkami Konfraterni, którzy byli przyjmowani do niej we wczesnych latach sześćdziesiątych w
Anglii i Australii.
W 1985 roku arcybiskup Lefebvre nawiązał kontakt z Konfraternią podczas udzielania bierzmowania w Rockdale. Był pod tak dużym jej wrażeniem, że po powrocie do Econe wspomniał o niej podczas Kapituły Generalnej Bractwa św. Piusa X. Tak więc, usankcjonowane przez założyciela Bractwa Kapłańskiego Świętego Piusa X, stało się znakomitym elementem apostolatu tego stowarzyszenia kleryckiego wspólnego życia, które zostało poświęcone kapłaństwu i wszystkiemu, co dotyczy kapłaństwa naszego Pana Jezusa Chrystusa.
Pod koniec lat osiemdziesiątych i na początku lat dziewięćdziesiątych ojciec Todd Angele, który przebywał w Australii, rozszerzył działalność Konfraterni na cały dystrykt FSSPX Australia/Nowa Zelandia. Ksiądz Angele znalazł również dostawców sznurów i medali i był przez to w stanie zapewnić odpowiednie przedmioty
innnym kapitułom w Australii i Nowej Zelandii.
W 1994 roku ksiądz Peter Scott z Australii, przełożony generalny dystryktu Stany Zjednoczone, który znał wcześniej Konfraternię z rodzinnego kraju, utworzył jej oddziały w tymże dystrykcie – równocześnie w Kansas City (stan Missouri), Cincinnati (stan Ohio) i Fort Wayne (stan Indiana).
W roku 1997 działalność apostolatu Konfraterni rozpoczęto w Nowicjacie Braci Jezusa i Maryi w El Paso (stan Texas) i założono główną siedzibę amerykańskiej kapituły Konfraterni z Lawrencem Novakiem jako krajowym kapelanem i bratem Francisem (znany też jako Mr. Louis Tofari) jako krajowym sekretarzem. Podczas tego przejściowego etapu główna siedziba stała się samodzielna w kwestii zaopatrzenia w różne rzeczy potrzebne każdej kapitule. Było to zrządzenie Opatrzności, gdyż ksiądz Angele nie był dalej w stanie dostarczać zagranicznym kapitułom niezbędne przedmioty z powodu ogromu obowiązków jako dyrektora szkoły. Od tego czasu główna siedziba amerykańskiej kapituły Konfraterni stała się de facto odpowiedzialna za zapewnianie tychże przedmiotów różnym tradycyjnym kapitułom na całym świecie!
W grudniu 1997 roku w kaplicy FSSPX pw. Chrystusa Króla i Kapłana w Ciudad Juarez w Meksyku założono pierwszą w historii Konfraterni kapitulę w kraju, który nie jest angielskojęzyczny. Zaczęła się naprawdę nowa era dla Konfraterni pod auspicjami Bractwa św. Piusa X.
Rok później apostolat Konfraterni wprowadzono na Filipinach i z miejsca ze swoimi 80 członkami stał się on największą kapitułą w Bractwie św. Piusa X.
W listopadzie 1998 roku w Kansas City wyszedł drukiem pierwszy numer pisma „The Acolyte” („Akolita”) i został rozprowadzony zarówno w Stanach Zjednoczonych jak i za granicą. W ten sposób długoterminowy cel stał się w końcu rzeczywistością.
W lutym tego samego roku główną siedzibę przeniesiono z powrotem do Kansas City i prowadzono apostolat świeckich z księdzem Tofari kontynuującym wypełnianie funkcji krajowego sekretarza. Do pomocy w wypełnianiu różnych obowiązków w nowym biurze głównej siedziby kapituły Konfraterni powołano osoby z kapituły
św. Wincentego.
Następnie w grudniu członkami Konfraterni stali się należący do nowo powstałej kapituły w Irlandii, a przez to dotarła ona do kraju, który dał w przeszłości Kościołowi tak wielu księży. Tą małą kapitułę utworzono raczej dla całego kraju niż przy jednej kaplicy z powodu małej liczby chłopców i mężczyzn w każdej kaplicy.
Pod koniec 2001 roku Konfraternia została w końcu ponownie utworzona w kraju swego pochodzenia – na Wyspie Matki Bożej – w dobrej starej Anglii – dzięki wysiłkom przełożonego generalnego ojca Emily i pomagającym mu księżom, którzy byli w większości Amerykanami. Mieli oni kontakt z apostolatem Konfraterni w
rodzinnym kraju. Czy można dać większy akt wdzięczności niż oddać dobro, które się otrzymało?
Dnia 6 stycznia 2013 roku, w Święto Objawienia Pańskiego, została założona pierwsza kapituła Arcykonfraterni w Polsce. Znajduje się ona przy kaplicy pw. św. Józefa w Poznaniu. Kolejna polska kapituła powstała 26 grudnia 2014 r. przy kaplicy pw. św. Jadwigi Śląskiej we Wrocławiu. W obu przypadkach pierwszym dyrektorem był ksiądz Jan Jenkins, który poznał Konfraternię w swej ojczyźnie, czyli Stanach Zjednoczonych.

Aż do dziś Konfraternia nadal się rozrasta i kwitnie na świecie, będąc wprowadzanym do krajów, w których dotąd nigdy nie istniała.